30 maart 2018

24 maart

We worden wakker en maken ons op voor de O Cebreiro en hebben er zin in, een grote steile rakker op papier dan 😂. Eenmaal klaar voor vertrek staan de hal vol met wachtende pelgrims. Een blik naar buiten zegt dat het sneeuwt, geen goed vooruitzicht. We wachten een half uurtje en er wordt al gefluisterd dat er weleens sneeuw kan liggen op de O Cebreiro. Het gaat van sneeuw naar regen, tijd om te vertrekken. Het is een makkelijk stuk, beetje op en beetje neer. Ongeveer 18 km. Na 5 km stop ik voor koffie en ontbijt en om iets op te drogen. Zwem nog net niet in mijn kleding maar gaat hard. In de 1e de beste bar gaat een hele kudde pelgrims naar binnen en beslaan de ramen van schrik, zoveel dampend vocht komt er binnen. De verwarmingen hangen binnen mum van tijd vol met natte kleren en springen spontaan op koud. Niets droogt er dus. Snel eten en warme koffie en verder. De volgende km’s gewoon doorstappen. Alles loopt vol, de hemel weent niet, die jankt en blijft dit doen. Geen vezel meer droog. Het wordt ook kouder, toch nog meer sneeuw in de lucht!!! Ik gang achter een paar Italianen die de stap er flink in hebben, dat stapt lekker door. Ze kijken af en toe om en je ziet ze denken blijft dat zo, ja dat blijft zo, ik kan ze prima bijhouden en het loopt lekker. De regen vergeet ik gewoon en nat ach dat ben ik toch al, erger kan niet dus genietenvan het moment. De Italianen minderen vaart en gaan naar de bakker, mooi ik moet naar het toilet, dus ik stop ook, maar gefopt, ze wilden me lozen 😂 vreemd ik liep niemand in de weg. Ze gebruiken niets bij deze bakker, kijken alleen maar rond, maar goed heb hun niet nodig. Drink een kop koffie en stap vrolijk in rap tempo door. In ....... eet ik een broodje en begin aan de klim, helaas na 2 km stuiten we massaal op een onbegaanbare weg vol sneeuw, daarin lopen is onmogelijk en iedereen keert om terug naar de eerstvolgende bar voor overleg. Onderweg vragen we aan de lokale bevolking wat de situatie is. Onmogelijk, het sneeuwt behoorlijk en gedurende de dag is het grimmiger geworden, slecht zicht en storm. Voorspelling is dat dit de nacht doorduurt. Een Italiaan heeft een zijpad genomen en fluit naar ons kom hierheen. De locals zeggen die is gek, zo ga je via de snelweg en daar wil je nu niet zijn. Niemand volgt hem. We drinken koffie en bekijken met elkaar de alternatieven. Het is zaterdag een bus rijdt er niet. Na beraad besluit een groep incl. ik dat we ons over de top laten zetten en geen risico nemen. Ik kan ook geen dag wachten ivm terugvlucht volgende week zaterdag. We bellen gezamenlijk een taxi, helaas de 1e 3 weigeren te rijden, nr 4 zegt te kijken hoever hij kan komen en wanneer we geen haast hebben dan laat hij weten wat er mogelijk is. Na 1 uur belt hij op, hij komt eraan, maar duurt wel even. Uiteindelijk komt hij en zet ons over de top heen. Over die paar km doen we denk ik wel 1.5 uur. Op sommige stukken is er nog geen meter zicht. We zien pelgrims op de weg lopen, de chauffeur moppert, onverantwoord, niet alleen voor jezelf maar ook voor andere weggebruikers. Wanneer het weer te belopen is stappen we uit en gaan naar Triacastela. Daar zoeken we een Albergue. Maakt niet uit wat/waar, douche, bed en verwarming meer vragen we niet.
We vinden er 1 en dompelen ons in douche, wasmachine en droger. In slaapzak en opwarmen en slapen, morgen wacht ons een nieuwe dag. Het was een dag met veel km’s, onverwachte gebeurtenissen, teleurstelling en beslissingen nemen. Ook dat is de Camino. Geen dag is te plannen want je weet niet wat er op je pad komt. Maar bovenal was het weer een dag met mooie mensen en vele ervaringen rijker. We mogen ons een rijk mens noemen, de natuur speelt met ons en laat alle kanten van zijn schoonheid zien.








27 maart 2018

22 maart en verder

Time to say goodbye to our Dutch Caminofriend 🙁. Hij heeft meer tijd om in Santiago aan te komen  en neemt een andere route. Wij vertrekken en gaan een mooie dag tegemoet. Het weer lijkt fantastisch te worden. We zien mooie uitzichten en komen aan in Astorga een geweldig dorpje. Prachtige kerk en ook hier staat een gebouw waarbij Gaudí zijn handtekening heeft gezet. In dit gebouw is tegenwoordig een Pelgrimsmuseum gevestigd. We schieten de nodige foto’s. Wauw wat een plek, hier worden onze medepelgrims vast bij van en laten dat ook aan hun weten. Dit wordt gewaardeerd. We wandelen rustig door het gebied waarin we nu komen is weer mooier dan de afgelopen dagen en er wordt volop genoten. We zien onderweg leuke Albergues, voor nu niet nodig, maar onthouden voor de volgende keer. De zon schijnt volop en de beentjes gaat bloot tijd voor het bruinen van de onderdanen. We wandelen rustig verder en komen aan in Rabanal del Camino hier zoeken we een Albergue die open is maar stranden eerst op hotels, dat is niet de bedoeling en zoeken verder. De minucipal is dicht, maar daarnaast zit een andere Albergue. We gaan naar binnen en de warmte komt je tegemoet van de kachel maar ook van de gastvrouwen. Het is een en al gezelligheid met een tafel vol Koreaanen, die zijn in grote hoeveelheid aanwezig tijdens deze Camino. We checken in en settelen ons, lekker douchen en inkopen doen voor eten vanavond. We settelen ons heerlijk voor de houtkachel en schrijven daar onze ervaringen op en eten wat. Morgen gaan we de Montes de Leon op, een van de hoogste bergen op deze tocht. We zijn benieuwd. Lekker slapen.


Na een ontbijt trekken we de schoenen aan en gaan richting de berg. We gaan direct al stijgen, rustig aan maar wel omhoog. De uitzichten zijn spectaculair. We klimmen rustig door, geen haast. Het wordt wat kouder en we komen gladde stukken tegen, goed opletten dus, uitglijden is geen optie 😅 een Koreaan voor ons gaat wel onderuit maar gelukkig niets aan de hand.naar boven toe komen we wat kleine gehuchten tegen. Verder behoorlijk uitgestorven maar ontzettend mooi. Dan worden we verrast met sneeuw, niet een klein beetje, maar een behoorlijk pak, geweldig een leuke ervaring, wel bij de les blijven want nu niet alleen glad, maar ook weg zakken in de sneeuw.
Wanneer we bijna bij Cruz de Ferro zijn drinkennwe koffie. Daarna beginnen we aan het laatste stuk naar boven en genieten enorm van uitzicht en sneeuw. Aangekomen bij Cruz pakken we onze stern en ons moment, vreemd dat je hier toch de emotie krijgt. Hier gooien we de last die we willen achterlaten van onze schouders en staan in gedachten. Na het verlaten van de Cruz de Ferro zijn we 1 met onze gedachten en wandelen in gedachten verder, daar leent de Montes de Leon zich prima voor, wat een plek is dit, niet uit te leggen. We moeten nog stuk stijgen en dan zijn we toch echt op de top, adembenemend (1515 meter hoog). Wat we geklommen hebben moeten we ook weer omlaag 🤭 dat gaat wel sneller maar is nog steeds pittig doorwerken. In Acebo eten en drinken we wat en dalen verder. In Riego de Ambros proberen we een Albergue te zoeken, maar helaas we moeten nog meer dalen. Even na Riego kun je kiezen om via de bergwanden te gaan, die keus maak ik. Beetje schijterig begin ik eraan, ik ben tenslotte nog steeds een held op sokken. Gelukkig gaan er voor mij 2 Spaanse heren met pitbull ook het pad op, mooi denk ik kan me niets gebeuren, doe lief tegen de hond, kost weinig moeite want is een schatje, dat wordt gewaardeerd. Later zie ik ze zitten bij een beekje, het denk ik daar gaat mijn bewaker. Ik kan het denk ik bij mezelf terwijl het sweet mijn rug afgutst, van de warmte en van de spanning. Ik ploeter en geniet verder. Ik overwin keien, glibberstukken en denk wie vind me wanneer ik hier het ravijn in kukel. Maar daar zitten mijn redders 2 koreaanen zij zitten bij te komen en we maken een praatje. Mooi denk ik, snel verder wanneer er nu iets gebeurd vinden zij me. Inmiddels komt mijn pitbullvriend ook weer voorbij. De berg wordt er niet makkelijker op, dan hoor ik de weg en even later zie ik de weg. Ik wordt helemaal blij. De euforie neemt de overhand en de adrenaline zit tot in mijn haarpunten. Nogmaals kijk ik naar de berg en denk zo die zit in the pocket. Het was zweten maar fantastisch. Op zoek naar de Albergue in Molinaseca waar Janine inmiddels is aangekomen die was slimmer en nam de weg 👍. Wassen, uitrusten eten en slapen. Morgen nieuwe dag.




Er is weer een berg in het vooruitzicht, er gaan echter geruchten dat er behoorlijk sneeuw ligt en dat er storm op komst is waardoor deze berg niet beklommen mag worden. We wachten af. Het wordt een lange wandeling, in het begin flink doorstappen maar vanaf Camponaraya moet er toch regelmatig geklommen worden en dat naast een temperatuur die normaal zeer aangenaam is, is het nu toch afzien. Onderweg koffie en neem me voor om een broodje te kopen en ergens naast de weg te picknicken, helaas geen bakker op mijn weg. Doorstappen dan maar. Aangekomen in Villafranca del Bierzo zoek ik een bar op, de rest is dicht vanwege Siësta. Zit k net in de bar gaat er een sirene af, nou niet echt, maar een dametje van een jaar of 7 krijgt haar zin niet en schreeuwt de hele bar bij elkaar. Even serieus we leven al weken in een bubbel van rust en stilte, dit bezorgt je toch echt een koude douche. Kind krijgt straf maar uiteindelijk toch haar zin (had haar buiten gezet) en ze zucht na. Ik weet niet hoe snel ik de tent uit moet krijg het benauwd. Besluit dan ook maar verder te lopen naar Pereje. Kom ik van bij. Hartstikke leuke Albergue waarvan je de sleutel bij de bar op moet halen. Te leuk, vervolgens beland ik op een kamer met allemaal Italianen en Spanjaarden, ik luister en leer.
S’avonds heerlijk macaroni en boekje en slapen morgen gaan we de O Cebreiro bevechten 🤛




26 maart 2018

20 maart

Een dag van cultuursnuiven, koffie drinken, lekker eten en rustig aan doen.



17 maart,

Het gaat snel, de dagen gaan snel voorbij, we vertrekken vandaag uit Ledigos. We besluiten daar niet te ontbijten, maar in het volgende dorp. Helaas dat dorp is uitgestorven dus gaan we nog een paar km door. Ondertussen zien we regelmatig soort van huisjes in de bergen. Deurtje, kachelpijp. We vragen ons af of daar mensen wonen (hele kleine mensen weliswaar). We ontbijten in Moratinos. Lekker Spaans café con Leche, toast met tomatenprutje. We besluiten ook de vraag maar te stellen, wat zijn dat voor huisjes? Blijken het kleine bodega’s te zijn. Familie’s bottelen daar hun eigen wijn en slaan het daar op, verder is het een plaats waar ze vrienden en familie ontvangen en wordt daar gekookt. Hoe leuk is dat, geen hobbithuisjes dus. We maken foto’s en stappen lekker door. We zijn onderweg naar Bercianos del real Camino. We vinden daar 2 Albergues helaas behoorlijk aan de prijs en nemen de beste naar ons gevoel. Later zal blijken dat dit ook zo was. Het eten was super, kamers schoon en een eigen douche. We drinken nog wat en gaan lezen en slapen. Morgen weer een nieuwe dag.







18 maart

Als een dief in de nacht vertrekken we, de hele Albergue is in diepe rust. Ik heb behoorlijk last van mijn linkervoet, s’ochtends kan ik er nauwelijks op staan, laat staan lopen. Ingesnoerd in mijn schoen gaat het beter en kan ik prima wandelen. In Leon ga ik op zoek naar een zooltje om erger te

voorkomen. Vandaag gaan we naar Mansilla de las Mulas, een pittige wandeling, we zien vooral weilanden, weilanden en weilanden, we krijgen het gevoel dat er nooit meer een dorp komt, maar dan toch doemt er ineens een kerktoren op. Het blijkt een echte toren en ja hoor een dorp. We struikelen de eerste de beste Bar/Albergue ( in en worden met open armen ontvangen door de gastheer, wat een vriendelijkheid, hij zegt heerlijke soep te hebben en daar zeggen we geen nee tegen. Overheerlijke Linzensoep. Koffie en we kunnen er weer tegenaan. Het voordeel van een tijdlang buffelen en stappen in de wind is dat je hoofd lekker leegwaait, je hebt alle tijd om over alles en nog wat na te denken. Dat geeft behoorlijk ruimte en inzichten.  We stappen met volle buik verder naar Mansilla en kiezen voor de Albergue muniscipal wat een schot in de roos. We worden met ongelooflijk veel warmte ontvangen door Laura, te grappig en te lief. Een pelgrim heeft last van haar knie en vraag of ze daar iets voor heeft komt ze met een zaag aan 😅. Wat ze zegt of doet is lief of leuk. Het huis is zo scheef als een toeter en de douchen beetje koud maar dat deert niet voor € 5,00 en Laura als gastvrouw een echte aanrader deze Albergue. We laten in het restaurant ernaast het pelgrim menu smaken en zieken daarna onze mand weer op om te lezen, schrijven en te slapen. Morgen vertrekken we naar Leon.


19 maart

Vroeg op, we gaan vandaag naar Leon, een korte wandeling van 20 km maar we moeten nog wel even de hoogte in. Maar goed zonder berg niet gewerkt dus 😂. Onderweg valt weinig te zien het is een saaie weg, dus tijd voor een goed gesprek. Dat duurt tot Arcabueja, daar drinken we koffie en gaan snel verder. Er hangt wat in de lucht 🌧. Poncho aan en hopen dat het voor niets is, helaas de 1e sneeuwvlokken dwarrelen uit de lucht en wind zorgt dat we behoorlijk moeten buffelen de berg op. Maar inmiddels tikken we dit soort jongens met gemak af en we zijn de berg zo over. En hoe is het mogelijk over de Alto del Portillo heen is het droog. We laten de sneeuw letterlijk en figuurlijk achter ons. We zien de kathedraal van Leon snel opdoemen, maar gefopt het duurt nog een km of 6 voordat we hem werkelijk naderen. De 1e de beste farmacia duik ik in, er moet een zooltje in mijn schoen want lekker is anders. Wordt prima geholpene 10 minuten later loop ik als een kieviet de deur uit, last maar komen de volgende 300 km.


We slapen vannacht bij de nonnen in de Sancta Maria. We checken in en maken het bed op en rusten wat uit. Nu we er toch zijn gaan we Leon in, vreemd vele Spaanse dames dragen een bontjas en bontlaarzen en dat in Spanje, land van de Zon. Ach toch nu even niet het is rondom het vriespunt en wij gekken lopen in sportkleding buiten. Gekke Hollanders. We doen een Quick scan, tenslotte hebben we morgen in Leon een rustdag. We duiken een geweldige koffietent in en drinken heerlijk café Leche met iets erbij. We vluchten daarna terug naar de zusters, lekker opwarmen en eten. Dan lekker slapen en lezen. Wanneer we om 21 uur terugkomen van het eten staan ineens onze Canadese en Duitse Caminofriends voor ons neus, die hebben ruim 45 km gewandeld door de sneeuw om hier
te komen. Erg gezellig maar wel wat dwaas. Ook zij blijven morgen een extra dag in Leon. Gezellig


19 maart 2018

13 maart
In iedere plaats waar we aankomen lopen we naar de kerk of Cathedraal omdat daar het oude centrum is (en het daar dus ook het mooist is) én de Albergues daar altijd in de buurt liggen. Dus aangekomen in Burgos, hup richting de Cathedraal.
 Wat een enorm gebouw! Daar moest ik natuurlijk wel binnen kijken.. Je kon je rugzak inaa een locker kwijt, dat was heel handig en zo kon ik uitgebreid alle pracht en praal bewonderen en ik kan je zeggen: er was veel goud dat er blonk!

Maar heeeel mooi, echt een bezoekje waard.
Wel ongelooflijk koud binnen (buiten trouwens ook); gelukkig zijn er zat barretjes waar je kunt opwarmen en waar ze de heerlijkste koffie schenken! Daarna doorgelopen naar Tardajos maar daar was geen Albergue open (volgens het boekje zou er wel wat open moeten zijn maar ja..) dus van narigheid maar doorgelopen naar het volgende dorp, Rabé las Calzadas. Gelukkig was dat maar 2 km verder. Daar was een geweldige Albergue, Libéranos, waar de gastvrouw de de houtkachel lekker opstookte.
Ze heeft 's avonds ook nog heerlijk voor ons gekookt en als toetje zijn we naar de mis geweest in het naastgelegen nonnen klooster. Dat was zo bijzonder! Ze vonden het helemaal leuk dat we kwamen.  De mis was bijna onverstaanbaar natuurlijk maar zo mooi ook.
Aan het eind stond 1 van de zusters op en bedankte ons dat we er waren (dat begrepen we dan weer wel haha) en vroeg of ik de pelgrims blessing voor wilde lezen, heel bijzonder! Ook kregen we een medaillonnetjes ter bescherming, zo lief, we are blessed!


14 maart 
Vandaag was Hontanas het doel, waar volgens de locale bevolking de fontijn bij de kerk geneeskrachtig water zou bevatten, dat kunnen we niet missen natuurlijk!
Het werd uren lopen over blubberpaden waarvan je het einde niet kon zien... en het was regenachtig...
We waren zomaar heel blij om het dorp te zien voor de echte hoosbui losbarstte..
Het was trouwens meer een spookdorp: de Albergue Municipal was open en er waren nog 2 Albergues dicht, er was een kerk en van de 10 huizen die het dorp rijk was waren er 5 onbewoond of ingestort... zonde hoor!
Afijn na ons druppelden allemaal kleddernatte peregriños binnen en werd het wel hilarisch allemaal met overal gespannen waslijntjes met druppende kleding,
zeker omdat de kachel pas om half 4 aanging.
Tja, het leven van een pelgrim gaat niet over rozen haha!
De volgende ochtend hebben we voor vertrek natuurlijk wel onze flessen met het geneeskrachtige water gevuld; ik denk dat we het nodig hebben..

Janine


15 maart

Op de Camino tref je ook wel heel veel ruïnes aan. Van huizen maar ook van kapelletjes en kerken. Sommige zijn zo mooi! De ruïne van San Antón is er 1 van.
Vanuit een auto die voor de ruïne stond begon een man naar ons te schreeuwen en wenken toen we aan kwamen lopen; had hij hulp nodig ofzo? Bleek dat hij ons een stempel in het paspoort wilde geven! Altijd leuk een stempel erbij en we mochten zelfs nog een souvenirtje uitzoeken... en of we nog wat voor het goede doel wilden doneren haha! 
Naar het volgende dorp, Castrogeriz, gelopen en daar de lekkerste tortilla tot nu toe gegeten (dankjewel voor de tip Sander) en daarna
begonnen aan een flinke klim, de Alto de Mostelares. Het was afzien maar eenmaal boven was het uitzicht de beloning; spectaculair!
Helemaal rondom kun je zó ver kijken, Prachtig!
Uiteraard staat daar bovenop een gedenkteken en een kruis. Verder loop je dan over de Spaanse tafelberg. Wat een wind stond daar zeg!
Gelukkig na een uur ofzo mag je ook weer bergaf en dan zie je het pad dat je nog moet lopen... Oeps... laaang... tegenwind... alweer...
We gaan er wel aan wennen :-)

Alle mooie indrukken, de overpeinzingen op laaange routes, ontmoetingen en verhalen van mede Camino gangers, de "Buen Camino!" van de Spanjaarden en hun lieve aanmoedigingen, ja, die maken het bijzonder en de moeite waard...

Janine



16 maart

Afgelopen nacht hebben we bij de nonnen van Espiritu Sancto geslapen in Carrión de los Condes. Heel gastvrij maar streng! Om 10 uur zou de deur op slot gaan en prompt kwamen er 2 zusters om iets voor tienen de zaal op om koppen te tellen en ons goede nacht te wensen, net of je ingestopt wordt door je moeder haha!
Vanmorgen na het ontbijt de rugzakken om voor een tocht van 23 km naar Ledigos. Wat een tocht zeg! De eerste 17 km was 1 laaaaang pad. Niet echt een inspirerende route
om te wandelen (trouwens het hele stuk vanaf Boadilla del Camino al niet helaas, dan loop je heul, heul laaang langs de snelweg) In het begin leek het wel of we in Nederland aan de
wandel waren (of je naar De Meije loopt toch?),  het was plat en er lagen weilanden naast het pad met af en toe wat struiken en bomen. Daarna was het vooral laaang met veel wind maar het bleef droog met fantastisch mooie wolken boven ons. Na bijna 4 uur kwam er een eind aan en liepen we Calzadilla de la Cueza binnen waar we de eerste de beste bar

binnen doken op zoek naar koffie en waar we wel héél warm onthaald werden door de eigenaar. Na ook nog een kop linzensoep konden we niet langer blijven hangen: de laatste 6 km moesten ook nog...
Dat liep een stuk fijner en we bereikten Ledigos net voordat er een fikse hagelbui losbarstte. Laat er nou in dit zowat uigestorven dorpje ineens een bijna nieuwe albergue verschijnen; Haleluja, een warme douche!

Janine

Oh ja, en ook het vermelden waard: WE ZIJN OVER DE HELFT!

15 maart 2018

8 maart 2018 vroeg wakker, het wordt een lange dag dus pak snel mijn rugzak in en ga op pad. Vandaag staat in het teken van stijgen en dalen, wat elkaar ook snel opvolgt, de eerste km loop ik alleen, op een gegeven moment wordt ik ingehaald door 2 pelgrims, een Nederlander en een Amerikaanse. Dat is gezellig en levert leuke gesprekken op. We drinken koffie onderweg en overleggen wat te doen, stoppen we in Logroño of gaan we door naar Navarette, we besluiten het laatste en geven dit door aan Janine, die neemt de bus vanuit Pamplona naar Navarette, vanaf morgen gelukkig weer beetje proberen hopelijk gaat het snel beter en kunnen we samen op pad. De weg door Logroño en naar Navarette is dodelijk en lang. Het laatste stuk naar Navarette is stijgen. In Navarette aangekomen blijkt er bijna geen Albergue open, dat wat open is, is vol. Gelukkig is Janine al ingecheckt en geeft aan dat er nog bedden vrij zijn. De eigenaar komt en denkt daar anders over, hij probeert de bedden voor te hoge prijzen te verkopen, dan komt Janine naar buiten en heb ik ineens een bed voor € 10,00. Mijn 2 medepelgrims krijgen een privé kamer en een Zuid Koreaan kan alleen nog een bed krijgen voor € 40,00 bizar, dat doet hij ook niet en later horen we dat hij nog 8 km verder is gelopen en daar erg laat aan kwam deze Albergue El Cantaro verdient geen aanbeveling, de douche die ik wilde nemen was steenkoud, oké dan douche ik de volgende dag, helaas nog steeds koud water, dan maar zonder alleen maar even spatten. We halen bij de supermarkt eten en we maken wat klaar en kletsen gezellig met de overige pelgrims.


9-3-2018 we vertrekken zonder onze Amerikaanse pelgrim al op tijd naar de volgende bestemming, Janine neemt de bus naar Najera er staat ons nl een behoorlijke berg te wachten, geen risico beter nog even rustig aan. Mijn Nederlandse medepelgrim en ik treffen op de Alto de San een Caminozanger, hij had zijn mantra’s uitgemeten en zong een prachtig lief voor ons onder begeleiding van zijn gitaar en mondharmonica, we verstonden er niets van naar waten wel geroerd, dit kwam echt binnen, fantastische ontmoeting, daar kunnen we weer op teren. In Najero treffen we Janine weer en gaan we een soort “Dutch Mountain” op, prachtige landschap en mooi weer, iedere bocht is nog mooier dan de ander. We komen in Azofra aan, hoeveel inwoners? Geen idee, maar behoorlijk uitgestorven. Navraag leert geen Albergue open, maar in de kerk zijn wel slaapplekken, hier hebben we over gelezen, maar waren we nog niet tegen gekomen, wel super leuk. Jezelf inchecken, stempel in je paspoort en donatie in een potje. Binnen kouder dan buiten, mmm dat hadden we al mee gekregen, gelukkig hebben we megawarme slaapzakken. We inspecteren de rest, mm douchen dat slaan we maar over, morgen weer een dag Haha. Horen we ineens Ola, ola komt onze Amerikaanse pelgrim ineens binnen, die wilde juist een daagje bijkomen, maar ze miste ons vast. Gezellig weer compleet, we gaan op zoek naar koffie/bar en zien daar ineens middenin de straat een verloren fietser staan, we roepen naar hem” ben je op zoek naar een slaapplaats?” Jawel wordt er geroepen en zijn gezicht klaart op. Hij komt aangescheurd. Onze bezoeker blijkt een Duitse pelgrim op de fiets, gezellig kom erbij. ‘S avonds eten we met elkaar wat in een plaatselijk restaurant, hilarisch we eten met elkaar van 1 bord patat en los krijgen we wat vlees en sla, yoghurt met honing toe. Alles ingekocht bij de plaatselijke supermarkt, hier kan dit allemaal. We gaan terug naar de kerk en springen met kleren en al in de slaapzak. We kletsen, zingen en lachen en gaan dan slapen.




10-3-18 Vandaag vertrekken we en zien wel waar we eindigen. Onze Amerikaanse pelgrim besluit
achter te blijven in Santo Domingo, bijslapen en haar voeten laten herstellen. De wandeling is wat saai geen leuke dorpen of vergezichten, gewoon doorstappen dus. We eindigen in Redecilla del Camino in een geweldige Albergue, Jozef de eigenaar heeft de Camino 3x gelopen en verwent ons geweldig. Top bedden heerlijke douche en fantastisch vers gekookt eten een aanrader deze Albergue Essentia, je loopt er zo tegenaan wanneer je het dorp binnen komt. Hij deed zelfs onze was en de houtkachel was warm en gezellig. Na het eten kletsen we wat, schrijven en gaan slapen.



11-3-18 we vertrekken op tijd en komen al gauw in zwaar weer terecht, we lopen gestaag door en besluiten na 18 km dat het mooi is voor vandaag. In Villambistia stoppen we en wat een geweldige Albergue San Hoque, de geuren van het eten kwamen je tegemoet. En wat een gastvrouw voortreffelijk en zo geweldig gegeten. De volgende ochtend in het halletje ontbeten want de Albergue was dicht op maandag. Maar alles stond klaar en was meer dan voldoende. We hebben gelachen wat een feest om zo te ontbijten.













11 maart 2018

Woensdag 7 maart, al vroeg wakker dus denk ik tas pakken en gaan. Rugzak in het onder pakken is nog niet zo makkelijk 😩. Tas is gepakt maar ben een handschoen kwijt, die heb ik echt nodig dus tas uitpakken en op zoek, helaas onvindbaar dan ook maar de slaapzak eruit blijkt hij in mijn slaapzak te zitten 😜. Maar goed klaar om te gaan, nog wat schemerig en koud buiten.

Op naar de wijnfontein, niet dat ik daar nu al behoefte aan heb mast wil hem wel zien. En ha hoor, hij is er echt, ik maak enkel een foto 🍷 en loop heerlijk verder, door prachtige wijngaarden. Uitgestrekt en weer die heuvels 🚶‍♀️. In Villamore aangekomen denk ik koffie, helaas iedereen slaapt nog of heeft zich verstopt. Dan dalen we maar af het is 12 km uitgestrekt landschap wat voor ons ligt zonder dorpjes dus. We stappen lekker door met hier en daar een heuvel. In los Arcos eet en drink ik wat en begin aan de laatste 8 km.


Aangekomen in Los Tiros vindt ik al snel een Albergue en check in.

Installeer alles, lekker douchen en s’avonds eten we met een grote groep verschillende nationaliteiten in het restaurant, alwaar we een heerlijk Pelgrims menu nuttigen. Mooie verhalen komen er los, het wordt een gezellige avond. Hoe leuk dat je met 6 verschillende landen een geweldige avond kunt hebben, het Duits/Engels/Spaans/Zuid Koreaans/Nederlands/Vlaams rolt gezellig van de tong en iedereen begrijpt elkaar. Heel bijzonder.